Een krijtje raakt mijn hoofd. 'Ogen dicht, Jolanda', bast mijn meester me toe, tijdens een eeuwig durend gebed. Andere kinderen draaien zich 'stiekem' naar me om en kijken me tussen hun zorgvuldig dichtgeknepen maar toch tot kiertjes geopende ogen aan. Ik schaam me dood.

'Dus je moest naar het ziekenhuis? Hartonderzoek? Kun je de liefde voor Wim (een klasgenoot) niet meer aan?', grijnst mijn meester, met zijn vingers door zijn snor wrijvend, een stinkend brandende sigaar tussen zijn vingertoppen, me toe...

'Jolanda! Jij moet het antwoord weten op deze vraag! Kom maar op', en ik, voor de hele bovenbouw  onder druk staand, bevries en stotter, uiteraard, het verkeerde antwoord.

'Wie zingt er hier zo hard?', zegt mijn meester, terwijl hij mij priemend aankijkt. Oké, de boodschap is duidelijk. Inhouden dan maar.

En een impact dat deze opmerkingen en blikken en uitbarstingen op me hebben gehad! Pfoei. En toen werd ik later zelf juf. En werd ik degene die, gewild of ongewild, veel impact zou hebben op kinderen. Wat een verantwoordelijkheid.

Dus nam ik me voor rustig, beheerst, vriendelijk, begripvol, gedoseerd gepassioneerd, intelligent, wijs, …, te zijn; een PERFECT rolmodel voor kinderen. Kinderen zouden zich bij mij veilig voelen, zouden op een prettige manier uitgedaagd worden, zouden ontspannen zichzelf kunnen zijn; en op die manier zou ik het beste uit ze halen!

Vergat ik daar toch even mijn temperament! En mijn chaos. En mijn onzekerheid, die zich soms kan uiten in een onverhoedse uitval. Mijn venijn. Mijn ongeduld. Mijn twijfel. Deze kanten van mezelf, deze rollen uit mijn rolrepertoire duwde ik het liefst van mijn podium. Nee hoor, daar wilde ik geen ruimte voor hebben en maken. Ontkennen! Zeker ten opzichte van collega's of ouders. Tegenover hen wilde ik graag mijn perfecte imago hoog houden.

Je snapt, dat leidde natuurlijk tot spanning en frictie. Herken je dat? Zijn er rollen van jezelf die jij het liefst verborgen houdt? Die niet passen bij het beeld dat jij van een Meesterlijk Rolmodel hebt? Maar die toch af en toe, of zelfs vrij regelmatig, de kop opsteken? Een plek innemen op je klasse podium? Met schrik reacties bij de kinderen tot gevolg. Of onrust. Gedoe. Gedonder. Onveiligheid.

Hoe harder ik bepaalde kanten van mezelf weg wil drukken; hoe meer spanning; hoe meer spanning, des te groter het uitval- of ontploffingsgevaar. Niet handig dus. Ik zeg: omarm je hele rolrepertoire. Onderzoek je rollen, speel ermee, zoek ze uit, herken ze, erken ze, geef ze een plekje op je podium. Hoe groter je eigen (h)erkende rolrepertoire des te gemakkelijker je de rollen van kinderen in je klas kunt (h)erkennen.

Wil je hier als team, of schoolvereniging meer over weten? Ik kom graag bij jullie op school om in de vorm van een interactief, theatraal verhaal met jullie uit te zoeken wat er nodig is om een Meesterlijk Rolmodel te worden of zijn. Kijk voor meer informatie op www.eennieuwekijk.nu.