Zijn onrust is al voelbaar als hij deze ochtend de school instapt. Zijn ogen stralen onrust uit en zijn waterval aan woorden lijkt geen betekenis te hebben. Zijn tas vliegt alle kanten op en zijn jas ligt ergens op de grond. Als we samen zijn tas uitpakken, rent hij keer op keer naar een spiegelende deur. Even kijken of zijn gel nog wel in de haren zit. Bij het opruimen van het fruit meldt hij dat hij die appel in stukjes toch echt niet gaat eten. In zijn bewoordingen is een appel met gaatjes om te kotsen… Het is maar dat ik het even weet.
In de klas gaat hij aan de wandel. Even kijken hier, een duwtje daar, zo gaat hij de hele klas door. Met veel moeite krijg ik hem zover dat hij aan zijn tafel gaat zitten. Ik geef hem een bak met duplo met de opdracht om van de rode blokken een toren te bouwen. Vol enthousiasme gaat hij aan het werk. Binnen vijf minuten ligt zijn tafel vol met blokken, net zoals de grond en de kast achter hem. Toch maar even samen opruimen.
Voordat hij aan de groepstafel gaat zitten, gaat hij eerst weer de hele klas door. Zijn vriendje krijgt een snelle aai over de rug, een ander moet het helaas met een schouderduw doen. Ik wijs hem op de afspraak dat we van elkaar afblijven. Hij zegt ‘ja’, maar is ondertussen al afgeleid door een boek wat hij ziet liggen.
De liedjes die we zingen om de dag te beginnen, worden enthousiast door hem meegezongen. Zo enthousiast dat hij halverwege ons liedje al klaar is en hij met zijn gebaren mijn kop thee bijna van tafel zwiept.
Prikkels en puzzelen
Ik weet dat hij puzzelen leuk vindt, het goed kan en er rustiger van wordt. Ik laat hem een puzzel kiezen en hij mag de puzzel gaan maken op onze werkplek op de gang. Even bijkomen van alle prikkels waar hij telkens op moet reageren. De eerste paar minuten lijkt zijn kruk meer op een draaimolen, maar dan begint hij met het maken van de puzzel en komt er meer rust. Als de puzzel klaar is, komt hij vol trots weer aan de groepstafel zitten.
Aan de groepstafel is het toch wel heel moeilijk om niet te reageren op de andere leerlingen. Hij probeert het echt, maar als een andere leerling zijn kant op kijkt en begint te lachen, moet hij heel hard meelachen. Als er gekke geluiden worden gemaakt, doet hij natuurlijk mee en oh wat is stoppen dan moeilijk.
Daily mile en rustmomenten
Zo hobbelen we samen de ochtend door. Naast de momenten van onrust, ook momenten met meer rust proberen te creëren. De daily mile en het werken op de computer zijn welkome rustmomenten voor hem. Wat is het fijn dat hij zo naar buiten mag.
Eenmaal buiten vliegt hij in eerste instantie van het een naar het ander. Even op de schommel, een rondje met de skelter, een keertje van de glijbaan, springen in de zandbak; in sneltreinvaart gaat hij alle onderdelen langs.
Geen kindjes eten
Dan lijkt hij zijn plekje voor de pauze gevonden te hebben. Samen met een andere leerling gaat hij onder het klimtoestel zitten. Ik kijk naar de beide jongens en zie dan dat hij de andere jongen wil bijten. Ik schrik ervan en zet hem bij de muur.
Na een minuut of vijf loop ik naar hem toe. Hij kijkt mij met grote ogen aan. Mijn bedoeling is om een gesprekje te hebben over dat wat er gebeurde, maar het gesprek neemt een verrassende wending. Als ik hem vraag of hij heeft nagedacht, vraagt hij: “Ik mag geen kindjes eten?” Verbaasd antwoord ik: "Natuurlijk niet”. Terwijl ik nog aan het nadenken ben hoe ik verder zal reageren, gaat hij verder. “Boterhammen kun je wel eten. Kindjes mag ik niet eten, boterhammen mag ik wel eten. Ik vind boterhammen lekker, mag ik nu weer spelen?”
Terwijl hij weer gaat spelen, schiet ik in de lach; werken in het onderwijs, elke dag anders.
Karin Boers is moeder van twee dochters en leerkracht in het speciaal onderwijs. Na de pabo heeft ze eerst gewerkt op een Montessorischool. Na twee jaar maakte ze de overstap naar het speciaal onderwijs. Het zml-onderwijs om precies te zijn. Al vele jaren werkt ze nu met veel plezier op een zml-school in het mooie Twente. In al die jaren heeft ze kinderen van verschillende leeftijden mogen lesgeven en mogen genieten van kleine stapjes en grote sprongen.
© Nationale Onderwijsgids / Karin Boers
