Normen en waarden
Als ouders/verzorgers heb je diverse morele verplichtingen richting je kind. De meeste zijn gebaseerd op het bijbrengen van normen en waarden, dus persoonlijk in te vullen. Andere zijn echter wettelijk vastgelegd, maar daar gaat het nu niet over. Zonder er diep op in te gaan, één van de zorgtaken is om je kind met een diploma (liefst eentje op het voor je kind hoogst haalbare niveau) voor te bereiden op de toekomst. Een toekomst die er sinds 2008 behoorlijk minder veelbelovend uitziet. We leven nu eenmaal niet meer in een financieel-economisch walhalla.

Struisvogelpolitiek
Laat ik het maar direct bekennen: ik had een nogal vooringenomen mening over Luzac, en eigenlijk ook over ouders/verzorgers die hun kind naar Luzac sturen. En nee, dat was geen rooskleurige mening. Dus toen het met onze zoon op school net even anders liep dan gepland, zaten mijn vrouw Marieke en ik dus heel fanatiek niét op het spoor van Luzac. We dachten er niet aan. Of we wilden er niet aan denken, ook goed. Daarvoor in de plaats sloten wij ons aan bij de struisvogelpolitiek van onze zoon. “Het komt wel goed” en “Een pittige eindsprint en hij is er” waren veel voorkomende verzuchtingen. Maar, helaas! Onze zoon slaagde niet voor een cruciaal schooljaar, en daardoor raakte dat felbegeerde diploma van de radar. Zoon in zak en as, wij als ouders ook. We kwamen er immers achter dat wij net zo hard gefaald hadden. “Hadden we maar zus, hadden we maar zo.”

Recht in je gezicht
De avonden die volgden werden gekenmerkt door het mooie werkwoord ‘Googlen’. In no time was het toch echt een feit: we belandden op de website van Luzac. Mijn eerder genoemde vooringenomen mening werd al enigszins wankel, want we konden er niet omheen… deze school bood dé oplossing. Je gaat erover denken, je gaat er met elkaar over praten. Je maakt een oriënterende afspraak. Allemaal nog heel erg binnen het gezin, als een soort complot. Maar natuurlijk, de omgeving is toch ook wel érg benieuwd naar hoe je ‘het’ gaat oplossen. Vrienden, kennissen, familie, iedereen brengt het (zij het voorzichtig) ter sprake. En dan, na het verlossende antwoord, krijg je ‘m recht in je gezicht: “Dat doe je toch niet”. Nogal raar om jezelf vervolgens iets te horen verdedigen waar je tot voor kort zélf best wel tegen was. Je overlegt met de critici (of je vermijdt ze) en zoekt contact met eensgezinden. Eenmaal ‘uit de kast’ kom je er overigens achter dat er veel meer mensen een kind op Luzac hebben gehad dan je dacht. Verhalen over vooruitgang, succes en diploma’s. Maar toch, de critici blijven het erover eens: “Dat doe je toch niet”.

Niet alleen letterlijk geslaagd
Marieke en ik trokken ons er niets van aan. Al wat telt is het resultaat, en dat resultaat is ronduit verbazingwekkend. Of nee, we wisten natuurlijk wel dat onze zoon dit kon, wat hij werkelijk waard was. Het kwam er alleen niet uit. Nu wel. Het diploma is op zak, de vervolgstudie in volle glorie op stoom. We kunnen alleen nog maar lachend terugblikken én vooruitblikken. Als ik naar onze zoon kijk, maar ook naar zijn Luzac-klasgenoten, dan zie ik geslaagde jongvolwassenen. Niet alleen letterlijk geslaagd omdat ze hun diploma hebben behaald. Ook (of vooral?) omdat ze dingen hebben geleerd en ervaren die op geen enkel diploma staan. De aanpak van Luzac zorgt ervoor dat deze mensen nog dagelijks profiteren van hun verworven doorzettingsvermogen, wereldwijsheid, planmatigheid en, misschien wel het allerbelangrijkste, een rotsvast zelfvertrouwen.

Luzac? Ja, dat doe je dus wél.

Dé Jansen

Het particulier voortgezet onderwijs bij Luzac bereidt de leerling voor op verschillende soorten van hoger onderwijs, middelbaar beroepsonderwijs dan wel op een maatschappelijke positie/ startkwalificatie. 

© Nationale Onderwijsgids