Een paar dagen geleden liep ik, in de vroege ochtend, door het centrum van Utrecht op weg naar mijn afspraak. Een afspraak op een niet vervelende locatie. Ik dacht: “Wauw, ik loop hier heerlijk in de zon met de geluiden van de stad die ontwaakt en ik ben ‘gewoon’ aan het werk. Heerlijk! Wat een ruimte! Wat een vrijheid! Ik voel me zo vrij als een vogel!”
Plotseling dacht ik ook aan Kees* die twee jaar geleden bij mij in de klas zat en het leren, zacht uitgedrukt, nogal saai vond. Toen hij luidruchtig kreunde na het horen van mijn uitleg, oké ook al tijdens, vroeg ik hem wat er aan de hand was. Hij vertelde me zijn verhaal zonder er doekjes omheen te winden.
“Slik…en nu dan?”, vroeg ik.
Kees vertelde dat hij graag zelf wilde leren en ontdekken. En toen ik hem vroeg hoe hij dat voor zich zag, gaf hij opnieuw een duidelijk antwoord: “Nou juf, ik wil alles leren over tornado's en wil dat samen doen met een groepje!” Na een lang gesprek maakten we de afspraak dat hij op ontdekkingsreis mocht gaan zoals hij dat had bedacht.
Ik had allemaal ‘ja maars’ in mijn hoofd en tegelijkertijd wist ik dat ik hem los moest laten en hem op zijn eigen manier moest laten leren. Ik vond dat super spannend, maar mijn keuze werd beloond.Een paar weken later, precies op het afgesproken moment, kreeg ik een eigengemaakte documentaire te zien met informatie en beelden over tornado’s. Op de achtergrond hoorde ik de verslaggever praten. Het was de stem van Kees. Een kippenvelmoment. Ik was ontroerd en ontzettend trots. Trots op hem, maar ook op alle andere kinderen die meegewerkt hadden. Ik was trots vanuit mijn diepste vezel.
En toch kon ik het niet laten om een kritische noot te maken. Ik had namelijk het idee dat de documentaire alleen door Kees was gemaakt en ingesproken. De andere kinderen kaatsten de bal meteen terug naar mij en zeiden: “Nee juf, u heeft ons altijd geleerd om talenten te benutten en dat hebben we gedaan! Kees is goed in monteren en presenteren en wij hebben de stukken en beelden aangeleverd en naar beelden gezocht. Goed he?!” Kees straalde en ik stond met mijn mond vol tanden. Geweldig was het.
Kracht komt niet voort uit fysiek vermogen, maar uit een onverzettelijke wil
Jong geleerd is oud (vaak niet) gedaan. Kees wist zijn grenzen aan te geven en zijn ruimte te nemen. Veel leerkrachten in het onderwijs vinden dat heel moeilijk. Het aantal afhakers en het verzuimpercentage in het onderwijs, ook van starters, is hoog. Het is mijn missie om leerkrachten en directeuren verder te helpen om een sterke en gelukkige school te bouwen, waar niemand last heeft van werkdruk, waar iedereen leiding geeft aan zichzelf en waar het plezier er vanaf spat.
Dyonne Depondt heeft 22 jaar in het onderwijs gewerkt als leerkracht, intern begeleider, directeur, trainer en als coach. Sinds januari 2018 is ze eigenaar van D-DEP Training & Coaching in Doorn. Ze heeft haar hart gevolgd en is gaan werken als soft-skill trainer en inspirator in het onderwijs. Veel leerkrachten, ook starters, gaan gebukt onder werkdruk en dat is Dyonne een doorn in het oog. Het is haar missie om leerkrachten en directeuren verder te helpen om sterke en gelukkige scholen te bouwen.
Meer weten? www.d-dep.nl/ info@d-dep.nl. Volg Dyonne ook op LinkedIn en Facebook (D-DEP Training & Coaching) als je wilt weten waar ik me mee bezig houd.
(*) om privacyredenen gefingeerde naam
© Nationale Onderwijsgids / Dyonne Depondt
