Ik snap het wel, je bent gewoon een puber. Een puber die op vrijdag geen zin heeft om mijn lessen te volgen.
Eerlijk gezegd hebben we allemaal op vrijdag wel eens geen zin. We ruiken tenslotte het weekend al! Vandaar dat ik heb bedacht om een klassikaal educatief spel uit de kast te trekken. De meeste leerlingen krijgen nu een wat vrolijker gezicht, maar er ontstaat nog zeker geen jubelstemming. Ik heb behoefte aan een klas vol positieve energie dus doe een voorstel om een wandeling te maken richting de supermarkt. Nu klaren de gezichten wat op. De zon breekt eindelijk door!
We bespreken het doel van ons bezoek en degene met de minst vrolijke gelaatsuitdrukking mag de keuze maken voor het lekkers dat uiteraard moet worden meegenomen. Jodenkoeken gaan het worden!! Verdorie…ik had nog zo gehoopt op mergpijpen, bokkenpootjes of roze koeken. Door de jodenkoeken stralen nu alle koppies en kunnen we op stap.
En dan blijkt maar weer hoe waardevol het is om de deur uit te gaan met leerlingen. Het meisje dat altijd met flink wat tegenzin bij mij het lokaal naar binnenstapt, begint lekker tegen me te kletsen. "Juf, mijn moeder was 19 toen ze me kreeg." Ik geef aan dat ik als moeder bijna tien jaar ouder was toen ik mijn eerste kindje kreeg. Vervolgens vraag ik of haar ouders nog bij elkaar zijn, voordat ik een gevoelige snaar raak. Ze kijkt me met een schuin hoofd aan. "Mijn ouders zijn dood! Ik woon bij opa en oma."
BAM!
Ik heb even wat verwerkingstijd nodig. Haar toegankelijke blik laat mij zien dat dit gesprek zonder moeite voortgezet kan worden. Als we vier straten verder zijn ben ik op de hoogte van de zwarte donkere bladzijden van dit prachtige blonde meisje. Ik luister aandachtig en weet de brok in mijn keel subtiel weg te slikken. Een vader die er plotseling niet meer was door een hartstilstand en een moeder die het leven niet meer aankon.
En dan hoor ik warmte en liefde in haar stem. De liefde voor haar opa en oma. Als ik vraag hoe het nu met haar gaat, krijg ik een krachtig antwoord: "Het gaat echt goed hoor juf. Natuurlijk ben ik soms boos en baal ik dat mij dit is overkomen, maar het is wel oké nu." Ze geeft aan de juiste begeleiding en therapieën te hebben gehad. Ik sla een arm om haar heen, omdat ik voel dat ik dit nu mag doen en ik bedank haar voor dit waardevolle gesprek.
En dan moet ik weer even mijn aandacht verdelen. Er zijn meer leerlingen die hun hart willen luchten of gewoon hun nieuwste pattas willen showen. Schoenen bedoel ik dan, maar een beetje leerkracht oefent wekelijks de woorden uit het straatwoordenboek.
In de supermarkt hebben we het vervolgens over de versafdelingen, oefenen we met spiegelen, controleren we of de melk goed op fifo code staat en gaan we op zoek naar de meest saaie koekjes die ik ken. Buiten de winkel breng ik nog wat sociale vaardigheden bij zoals het zeggen van ‘dankjewel’ als je iets krijgt van een juf!!! Dat waren ze allemaal even vergeten.
Terug in de klas merken we allen dat wat buitenlucht ons energie heeft gegeven om deze vrijdag door te komen. Benieuwd ben ik hoe dit meisje volgende week mijn les binnenkomt. Waarschijnlijk met een flinke dosis tegenzin, maar ik ga mijn best doen om een lach op haar gezicht te toveren.
Bedankt meis, jouw verhaal blijft me bij en laat mij inzien waarom ik ooit heb gekozen voor het onderwijs!
Sanne de Ruijter, moeder van Duuk (5) en Wiep (4) kwam na de pabo direct terecht in het Praktijkonderwijs en daar is ze niet meer weggegaan. Een doelgroep waar ze gek op is, omdat ze je laten inzien waar je eigen beperkingen en kwaliteiten zitten. Maar ook een pittige doelgroep met vaak flink wat ‘bagage’ en acceptatieproblemen, omdat ze liever op een andere school hadden willen zitten. Haar dag bestaat vaak uit grenzen aangeven en het uitdelen van vrachtwagens vol met complimenten. Op de Nationale Onderwijsgids en haar eigen website schrijft ze over haar ervaringen als docent, maar ook als 'schoolpleinmoeder'.
© Nationale Onderwijsgids / Sanne de Ruijter
