De kinderopvangtoeslag is niet bedoeld om in een minimum te voorzien, maar is een tegemoetkoming in de kosten van de opvang van kinderen van ouders die werken, schrijft de Belastingdienst. Daarom is het niet in strijd met het Kinderrechtenverdrag, dat voorschrijft dat een kind recht heeft op een minimum, nodig voor levensonderhoud. Wel erkent de Belastingdienst dat de toeslagen niet meteen gestopt hadden moeten worden maar dat eerst vastgesteld had moeten worden of er recht bestond op de toeslag. “Achteraf bezien is er onvoldoende oog geweest voor het burgerperspectief en is niet de juiste werkwijze gehanteerd.”

 

De Belastingdienst had in 2014 de kinderopvangtoeslag bij 232 gezinnen stopgezet omdat er mogelijk misbruik werd gemaakt van de regeling, maar hield geen rekening met de ernstige gevolgen voor een grote groep bonafide ouders. Pas na het stopzetten van de kinderopvangtoeslag in 2014 vroeg de Belastingdienst om bewijzen van de 232 gezinnen. Daarnaast werden de ontvangen toeslagen van voorgaande jaren teruggevraagd. Veel ouders raakten daardoor in de (financiële) problemen en moesten hun kind van de opvang afhalen.

 

De Nationale ombudsman concludeerde in 2017 al dat de Belastingdienst niet zorgvuldig te werk is gegaan. Een maand geleden heeft ook de Kinderombudsman een brief geschreven waarin de Belastingdienst werd gevraagd of de belangen van kinderen zijn meegewogen in de beslissing de toeslagen in te houden. De Kinderombudsman wilde daarom alsnog binnen vier weken weten waarom kinderen de opvang is onthouden, aangezien de overheid verplicht is ouders te ondersteunen in de opvoeding en daar voorzieningen voor te treffen.