Gemeenten mogen geen onderscheid maken in de ernst van dyslexie bij een kind om te beoordelen of er hulp geboden moet worden of niet. De Rechtbank van Overijssel deed uitspraak in een zaak die hierover ging. Die uitspraak kan wel eens gevolgen hebben voor meerdere gemeenten. Dat meldt de Gelderlander.
De gemeente Zwolle wilde namelijk niet betalen voor extra zorg aan een 10-jarige leerling die moeite heeft met lezen en spellen. Zijn ouders stapten naar de rechter, omdat de gemeente alleen dyslexiezorg vergoedt aan kinderen tussen de 7 en 13 jaar met ernstige enkelvoudige dyslexie (EED). Niet alleen de gemeente Zwolle hanteert deze eis, dat geldt voor bijna alle Nederlandse gemeenten, zo zegt een woordvoerder van de grote aanbieder van dyslexiezorg Regionaal Instituut Dyslexie (RID).
Volgens de Rechtbank is dyslexie een psychisch probleem. Bovendien schrijft de Jeugdwet voor dat gemeenten hulp moeten bieden aan kinderen met psychische problemen. De gemeente Zwolle mag dus niet weigeren de 10-jarige jongen hulp te bieden. Van alle Nederlandse leerlingen in de leeftijd van 7 tot 13 jaar hebben ongeveer 40.000 kinderen ernstige dyslexie. Het dubbele daarvan zou een minder ernstige vorm van dyslexie hebben.
Volgens Karin Jahromi van patiëntenvereniging Impuls & Woortblind is de uitspraak "fantastisch, omdat dyslexie meer is dan last hebben met lezen en schrijven." Kinderen met dyslexie zijn vaak visueel ingesteld, terwijl het onderwijs daar niet ingesteld is. Het RID zegt de uitspraak enerzijds positief te beoordelen vanwege de erkenning van dyslexie als psychische stoornis. Anderzijds is het instituut bang dat er per kind minder geld overblijft als gemeenten straks de zorg voor alle kinderen met dyslexie moeten betalen.
Door: Redactie Nationale Onderwijsgids
