Vanaf dit jaar worden bij numerus fixus studies studenten geselecteerd via decentrale selectie. Onderwijsinstellingen mogen zelf de toelatingscriteria bepalen zolang er maar minimaal twee verschillende criteria zijn. Vaak worden studenten onderworpen aan vragen met betrekking tot cognitie, kennis, motivatie en persoonlijkheid via zowel vragenlijsten als interviews. Een empirische onderbouwing van en evidentie over de validiteit van deze procedures ontbreekt vaak.

 

Uit het onderzoek van Niessen blijkt dat de proefstudeertest de beste voorspeller was van studiesucces. De kandidaten moeten hierbij literatuur bestuderen en een tentamen maken over de stof. Die score blijkt significant samen te hangen met het gemiddelde behaalde cijfer in het eerste jaar, het aantal behaalde studiepunten en studieuitval in het eerste jaar.

 

Niessen concludeerde ook dat selectie alleen van toegevoegde waarde is als er veel mensen zijn om op te selecteren. Daarom denkt ze dat in het Nederlandse hoger onderwijs, waarin er niet veel meer studenten zijn dan plaatsen, decentrale selectie weinig tot geen toegevoegde waarde zal opleveren in termen van studiesucces. Ook cognitieve testen blijken geen goede voorspellers te zijn, waarschijnlijk omdat dit te weinig kan matchen met een specifiek onderwijsprogramma.

 

Niessen komt dan ook in haar proefschrift tot de conclusie dat proefstuderen de best passende methode is voor toelating voor een specifieke opleiding binnen het hoger onderwijs – de toets voor het niveau is immers al doorstaan bij het behalen van het middelbare schooldiploma. Bovendien zijn er aanwijzingen dat proefstuderen zelfselectie zou kunnen bevorderen, wat goed past bij het doel van toelatingsprocedures in het Nederlandse hoger onderwijs.