Het is zaterdagochtend. Manlief zit in Londen voor werk en ik zou wakker moeten worden in een stil huis. Zou moeten worden. Maar dat is niet het geval, want bovenstaande zin galmt als een echo door in mijn hoofd.
‘Jij doet alleen maar leuke dingen met de kinderen’. Het voelt als een verwijt. Ik heb net een te gek project mogen draaien met enthousiaste leerlingen en fijn betrokken ouders en deze voelt toch wel een beetje als een kater. Ik was hier al voor gewaarschuwd door onderwijsbruistablet E. en oud-collega N., maar toch… Ik had ‘m niet zo snel zien aankomen en kan mijn ietwat vermoeide voelsprieten niet op tijd intrekken. Au.
Snel schakelen, denk ik. ‘Ik wil met je meedenken als je het project wilt vertalen naar je klas?’, antwoord ik. ‘Nee, dat hoeft niet. Ik weet ook wel dat het heel leerzaam is voor de leerlingen wat je doet en eigenlijk zouden we dit veel meer moeten doen voor elk type leerling en niet alleen maar met de ‘plusleerlingen’.’ Ik knik instemmend. ‘Eens’, zeg ik en we vervolgen beide onze weg. Ik om de projectspullen op te ruimen en mijn collega om weer de groep in te gaan.
Ik heb een fijne invalbaan op een fijne school met fijne collega’s en fijne leerlingen in een fijne buurt. Mijn agenda is niet zo ‘stroef’ meer als toen ik voor de klas stond en ook vind ik het fijn dat ik betrokken word en mee mag denken en dat dit alles mogelijk is naast mijn studie.
Zo’n anderhalf jaar geleden heb ik het besluit genomen door te gaan studeren, omdat ik mijn visie op onderwijs met meer dan alleen werkervaring en onderbuikgevoel wil kunnen onderbouwen. Ik treed buiten gebaande paden en ontmoet ontzettend veel interessante mensen die zich ook bezig houden met onderwijsontwikkeling. Mijn onderwijshart stroomt alleen maar sneller en mijn onvrede over het onderwijs wordt omgezet in daadkracht. Ik wil het liefste dat iedereen met mij in hetzelfde bruisende tempo net zo enthousiast is als ik en dat dat allemaal per direct uitgevoerd en doorgevoerd kan en mag worden, maar zo zit de praktijk natuurlijk niet in elkaar.
‘Ik wil ook in de Plusklas’, zegt een leerling die mij binnen ziet komen lopen tegen diezelfde leerkracht wanneer ik even later de klas binnen stap om het laatste materiaal en dat vervelende gevoel van net een plekje probeer te geven. ‘Kijk, dit bedoel ik nu’, zegt de collega wijzend naar de jammerende leerling.
Terug naar deze ochtend. Ik schenk een kop koffie in en droom weg wanneer ik de krant probeer te lezen. Deze situatie overdenkend realiseer me dat ik me dankbaar voel. Dankjewel collega, voor je betrokkenheid en dat je je wilt inzetten voor alle leerlingen. Jij maakt het onderwijs elke dag een stukje beter.
Patricia heeft zowel ervaring in het po als in het vo. Eerder gaf zij Nederlands, CKV, Drama en SoVa-trainingen en was zij taalbeleidsadviseur. Vanaf schooljaar 2018-2019 geeft zij Nederlands op een kleine mavo en zal zij starten met de pre-master Pedagogische Wetenschappen om daarna Onderwijswetenschappen te gaan studeren.
© Nationale Onderwijsgids / Patricia van Luyken-van der Werff
