Ik vond het heerlijk om mezelf op te sluiten op mijn slaapkamer en in mijn eigen wereld te zijn. Lekker te luisteren naar muziek en mezelf voor te stellen op dat grote podium. Ook al stond ik niet graag in de schijnwerpers en vond ik het spannend om de volle aandacht te hebben. Zelfs voor een spreekbeurt stond ik al te trillen op mijn benen.

Ik vond het zo eng om te spreken voor de kinderen uit mijn klas. "Wat zullen ze wel niet van me denken?  Wat als ik het niet meer weet? Ze vinden me vast stom.” Om eerlijk te zijn legde ik mezelf een grote druk op, omdat ik heel onzeker was. En dan toch fantaseren over dat podium. Hoe gek is dat!

Hoe zag jij jezelf?

Hoe zag jij jezelf voor je in de toekomst? Had jij ook van dit soort dromen? Wat gebeurde er als jij je verlangens deelde? Werd je dan aangemoedigd? Of hoorde je dan dat dit waarschijnlijk heel moeilijk voor je zou worden. Dat je beter iets anders zou kunnen doen?

Wist je dat veel volwassenen dit tegen kinderen zeggen? Wat een klap in je gezicht is dat eigenlijk. Wat een dooddoener. BAM! Niet fijn. Weg creativiteit. Weg plezier. Weg fijne gevoel.

Dromen serieus nemen

Maar wat als je de dromen van je kinderen serieus neemt? Als je ze doorgrondt? Wat als je niet direct die klap in hun gezicht geeft, maar dat je even tot tien telt. Dat je serieuze vragen over hun verhaal stelt.

Stel je eens voor wat er dan zou gebeuren. Wanneer we naar de mogelijkheden gaan kijken in plaats van de beperkingen. Wanneer we met onze kinderen meedenken. Als we ze laten voelen dat we interesse hebben in hun verhaal. Als we samen met ze meedenken over die allereerste kleine stap die ze zouden kunnen zetten om hun droom te realiseren.

If you can dream it. You can do it (Walt Disney)

Wat zou dat doet met hun zelfvertrouwen, met hun zelfbeeld en hun geloof in zichzelf? Wat zou dat doen met hun creativiteit? Hoe zouden ze dan omgaan met uitdagingen? Een ding staat vast. Hun motivatie wordt er niet minder van. En het vertrouwen in zichzelf ook niet.

Mag je dan nooit meer direct zijn? Natuurlijk wel. We moeten niet bang zijn voor botsingen met onze kinderen/leerlingen. Maar ga in de eerste plaats eens naast je kind staan. Bijt eens wat vaker op je tong.

Stel vragen. Praat over de passie. Je zult versteld staan over wat je gaat ontdekken. Welke nieuwe wegen er open gaan. Hoe jullie relatie verbetert. Want als een kind zich gehoord voelt, dan is het ook sneller bereid om ook naar jouw verhaal te luisteren. Om jou serieus te nemen.

Denk terug aan je eigen verleden

Bedenk eens wie jou in het verleden echt heeft gezien. Wie jou totaal heeft gewaardeerd om wie je was. Wie jou een ontzettend fijn en veilig gevoel gaf en met je meedacht.
Wie moedigde jou aan?
Wie luisterde echt naar jou?
Wie dacht met je mee?
Wie gaf jou zijn oprechte aandacht.
En wat dat deed met jou?

Okay, ik ben geen zangeres geworden, maar het theater komt steeds dichterbij.
De droomshow speciaal voor rebelse meisjes,  stoere jongens, ouders en leerkrachten. Die puberfrustraties om willen toveren in succesverhalen. Voor tieners en volwassenen met lef die de moed hebben om hun eigen-wijze weg te volgen

En wil je niet wachten tot de herfst van 2020. Neem dan nu alvast een kijkje bij De Mini Droomshow.

Als je focust op geluk, volgt het succes (Dyonne Depondt)

Geniet van je dag.
Dyonne