Genieten van wereldse gedachtegangen, filosofische insteken, levenswijsheden. Het zorgt voor een fascinerende kijk op de wereld en stelt me in de gelegenheid een kijkje achter de schermen van het leven te nemen.

Natuurlijk filter ik hetgeen mij warmt, de hoopvolle elementen, hetgeen vertrouwen en veiligheid creëert. Ik koester en vorm zo een eigen, kleine -maar perfecte- pedagogische wereld. De wereld die ik ideaal acht om kinderen op te laten groeien.

Zo lang ik mij kan heugen zoek ik naar inspirerende voorbeelden. Voorbeelden van menselijk gedrag, spraakmakende denkers die zorgen dat mijn binnenste binnen bruist en borrelt. Die mijn gedachten vullen met nieuwe missies, mijn hart met vurige passies. Ik zoek en vind. Telkens weer opnieuw.

Maar toch…
Sinds enkele jaren is er sprake van een kanteling. Met regelmaat zet ik vraagtekens bij hetgeen ik lees, hoor en zie. Nu spoor ik zowel mijn eigen kinderen als mijn leerlingen altijd aan om met een gezonde kritische blik informatie tot je te nemen, bronnen te raadplegen en voorzichtig om te gaan met het voorbarig trekken van conclusies. Maar voor mij voelt het anders dan een gezonde, kritische blik. Het lijkt alsof ik niet zomaar geraakt kan worden, alsof de ontdekking van inspiratoren een minder sensationeel effect heeft.

Star?

Dat ‘anders’ wekt mijn nieuwsgierigheid. Misschien is het een logische ontwikkeling. Ik word immers ouder en ben meer overtuigd geraakt van bepaalde theorieën. Mijn ervaring in het werkveld met kinderen en in mijn eigen thuissituatie creëert stevige denkbeelden. Maar… maakt het mij minder flexibel waardoor ik een sceptische houding ontwikkel? Word meebuigen moeilijker voor mij? Word ik star?

Laat ik duidelijk stellen dat het mijn diepste wens is om met een open, liefdevolle houding deze aardbol te bewonen. Ik koester de lerende houding en hoop op gepassioneerde wijze mijn omgeving mee te mogen en kunnen nemen in deze wijze van leven.

Dat betekent tegelijkertijd dat ik moet durven loslaten. Dat ‘loslaten’ lijkt zo nu en dan een mantra te worden. Het wordt te pas en te onpas ingezet om met moeilijkheden en problemen om te gaan. En toch was het precies dit woord dat op mediterende wijze ronddanste in mijn hoofd wanneer ik dacht aan mijn ietwat stagnerende, pedagogische zoektocht. Want dat is wat ik merkte, het stagneerde. De woorden van de pedagogische helden trok ik in twijfel, de praktijk strookte niet met mijn overtuiging en ik vond geen aansluiting in boeken en artikelen. Ik kon niet anders dan loslaten.

Blijven ademen

Pas op de plaats. Resetten. Stop. En vooral blijven ademen.

Dat was het en meteen alles. Want zo ontdekte ik dat werkelijk de mooiste dingen gebeuren, ontstaan zonder dat ik er (bewust) een theorie, overtuiging, filosofie of wat dan ook aan koppelde.

Dus ik nam plaats in de kring, tussen de kinderen, nam een boek ter hand en begon te lezen. In rust. En terwijl ik de geschreven woorden omvormde tot klanken, leek alles en iedereen te verstillen.

Roerloos luisterden de kinderen naar het verhaal. Ik werd omringd door grote ogen die de woorden leken op te slokken. Het was een klein verhaal, tegelijkertijd zo groot. Vol overgave vertelde ik het verhaal en nam alle leerlingen met me mee op avontuur. Ik voelde wat nodig was, niet meer, zeker niet minder. Er was geen theorie nodig, geen uitgeschreven regels. Enkel een verhaal, een moment, aandacht. Wonderlijke eenvoud.

Al doende vulde mijn gemoed zich met een verfrissend vleugje, opborrelend sentiment. Met een lichte hunker ik naar die kinderlijke, inspirerende voeling met de wereld. En ik omarmde het moment in prachtige puurheid.

Door: Nationale Onderwijsgids / Judith Knapp-Brouns