“Het is alsof de rollen in de film in principe zijn omgedraaid,” legt Simone uit. Ken gaat in de film als het ware door de transitie van emancipatie heen, dit is in principe de transitie die vrouwen zelf ook doorstaan hebben. Echter benadrukt Simone ook dat Barbie een entertainende fantasie is, “het is niet bedoeld als een hele wijze levensles, maar je kan er natuurlijk wel iets in zien. En ik denk juist dat het sociale commentaar dat in de film zit, niet goed valt bij sommige conservatieve figuren.”

 

Zonder al te veel weg te geven van het plot, gaat Barbie in de film van de ‘Barbie-wereld’ naar de ‘echte’ wereld. Ze gaat dus van een wereld waar de vrouwen kunnen zijn wat ze willen naar een wereld waar ze juist alleen maar mannen in belangrijke posities ziet. En daar vindt het fictieve poppenpersonage iets van. De conservatieve kritiek stelt dat mannen hierdoor als ondergeschikt en dom worden neergezet in de film.

Simone denkt dat vrouwen best vaak vergeten worden bij het maken van films. “We kennen de actiefilms die – als je in gender denkt – best gericht zijn op de man. Terwijl de groep die positieve jeugdherinneringen heeft aan Barbie eigenlijk heel groot is. En die groep wordt nu met zo’n product bediend. We hebben de kracht van Barbie heel lang onderschat. De liefde voor Barbie zit heel diep. Voor veel jonge kinderen komt Barbie al vroeg in hun leven en nu kunnen ze terug naar dat gevoel in de vorm van een film.”

Simone toont tevens aan hoe Barbie juist een goede les kan zijn voor de huidige maatschappij: “Barbie is eigenlijk heel neutraal, ook al kennen we er vrouwen én mannen in toe. Het is een pop, een fantasiewereld. Je kan er van alles van maken wat je wil en je kan er ook alles mee doen.” Simone vindt het een soort spel die we als maatschappij meer tot ons moeten nemen, “we hebben de vrijheid om verschillend om te gaan met dynamieken. Dus misschien met gender, maar misschien ook gewoon met het idee van: wat gebeurt er nou in die film en wat kunnen we daar nog van leren als huidige maatschappij?”