Van Os doet tijdens haar lezing drie voorstellen voor een asielopvang die meer in lijn is met het VN-Kinderrechtenverdrag en vluchtelingenouders helpen om hun kinderen betere ontwikkelingskansen te geven, ondanks de moeilijke maatschappelijke omstandigheden waarmee zij te maken hebben. 

 

Ten eerste pleit zij voor kleinschalige welkomstcentra en reizende ambtenaren. Van Os: “In deze centra kunnen de gezinnen op adem komen, zich voorbereiden op de asielprocedure. IND-ambtenaren komen naar hén toe in plaats van andersom.” Ten tweede breekt Van Os een lans voor toegankelijke gezinshulp. Gezinnen maken vaak veel mee voor én tijdens de vlucht. Veel gezinnen kunnen dat zelf verwerken en beschikken over voldoende veerkracht om zonder gespecialiseerde hulp hun leven weer op te pakken. Voor de gezinnen waarbij veiligheid en stabiliteit alléén niet voldoende zijn, is laagdrempelige en toegankelijke gezinshulp nodig. Als derde punt wil Van Os uiteindelijk de asielzoekerscentra afschaffen. “Huisvest gezinnen zo snel mogelijk in gewone woningen van waaruit ze een zo gewoon mogelijk leven kunnen leiden. Een leven waarbij school, werk, sport, cultuur en contacten in de buurt hen helpen om zichzelf te herwinnen en hun plaats in de samenleving in te nemen. Daarbij maakt het niet uit of die plaats tijdelijk of blijvend is.'

 

Meer aandacht genereren voor, en lessen trekken uit, het werk van pioniers, vernieuwers en invloedrijke denkers en doeners uit de geschiedenis van de jeugdzorg. Dat is het doel van de Mulock Houwer-lezing, die het Nederlands Jeugdinstituut samen met Defence for Children, de Hogeschool Leiden en met steun van Pro Juventute en de Canon Zorg voor Jeugd jaarlijks organiseert.