Het blijkt dat nieuwe beleidsmaatregelen altijd gepaard gaan met nieuwe rolverwachtingen. Deze verwachtingen vervangen elkaar echter niet zozeer, maar stapelen zich op. Voor professionals betekent dit dat ze steeds meer ballen tegelijkertijd in de lucht moeten houden. Zo moeten ze kundige experts zijn en verdienstelijke ondernemers en goede netwerkmanagers, waarbij ze gelijktijdig verantwoording af moeten leggen aan hun professionele gemeenschap en hun management en hun netwerkpartners.

 

Door middel van het concept ‘professionele identiteit’ maakt Hendrikx de spanningen inzichtelijk tussen het zelfbeeld van professionals en hun rol: wat doen ze naar hun idee in de dagelijkse praktijk. Hij constateert daarbij een groeiend identiteitsconflict: professionals kunnen steeds minder voldoen aan hun eigen standaarden van ‘goed professioneel werk’. Waar hun dagelijkse praktijk van buitenaf voornamelijk wordt gezien als meetbare en op te delen processen, definiëren zij hun werk juist als sociaal proces. Sociale aspecten zien zij zelfs als voorwaarde voor kwaliteit: zonder een goede relatie met leerling of patiënt en kennis van diens achtergrond zijn goed onderwijs en goede zorg nagenoeg onmogelijk.

 

Het vergt voor professionals kunst- en vliegwerk om goed werk te leveren binnen een systeem dat weinig ruimte laat voor deze sociale kant. En dat is precies waar het de professionals in de frontlinie om gaat. Hun protest moet dus niet begrepen worden als slechts een oproep voor meer geld of meer waardering; het probleem is eerder een fundamentele mismatch tussen de beroepsidentiteit van professionals en de systemen waarbinnen zij dagelijks uit hun werk moeten doen.

 

Hendrikx stelt dat professionals meer en eerder betrokken moeten worden bij het vormgeven van beleid om deze discrepantie weg te nemen. Ook zouden beleidsmakers meer oog moeten krijgen voor de opeenstapeling van rolverwachtingen.