Marc Dullaert uit ook kritiek op wat hij "bureaucratisch getouwtrek'' noemt: "gemeenten steggelen onderling over bij welke gemeente een kind hoort. Of discussiëren met andere instanties over onder welke wetgeving en dus in welk potje een kind valt. De Jeugdwet vormt samen met de Wet langdurige zorg (Wlz), de Wet maatschappelijke ondersteuning (Wmo), de delen van de Zorgverzekeringswet (Zvw) die jeugdigen betreffen, de Wet publieke gezondheid (Wpg) en de Wet passend onderwijs (Wpo) het Nederlandse stelsel voor zorg en welzijn met betrekking tot kinderen. Het blijkt in de praktijk niet altijd duidelijk waar de Jeugdwet eindigt en waar de andere wetten met betrekking tot zorg en hulp beginnen."

 

De Kinderombudsman onderzoekt of kinderen nog steeds de zorg en hulp krijgen waar ze recht op hebben sinds de gemeenten verantwoordelijk zijn voor de jeugdhulp. Deze decentralisatie zou ervoor moeten zorgen dat kinderen sneller hulp krijgen en de professionals minder last hebben van regeltjes. Die doelen zijn nog niet bereikt, vindt Dullaert. "Ik zie dat er bewust afwegingen worden gemaakt die ten koste gaan van kinderen.''

 

Organisatieproblemen en administratieve lasten maken de jeugdhulp minder toegankelijk, doordat ze wachtlijsten veroorzaken en het langer duurt voordat hulp wordt toegekend. De hulp die gemeenten hebben ingekocht, komt volgens Dullaert niet altijd overeen met de zorg die een specialist heeft voorgeschreven. "Dat wil niet per definitie zeggen dat kinderen niet de juiste zorg krijgen, maar laat wel zien dat financiële belangen zwaarder wegen dan de belangen van het kind.'' Volgens hem lijkt het nu zo te zijn dat het financieel of organisatorisch belang van de gemeente of instelling voorrang krijgt boven het belang van het kind.