Met de inbeddingsgarantie wil NWO het aantal aanvragen verminderen en zorgen voor een betere aansluiting bij het personeelsbeleid van de onderzoeksinstellingen. De inbeddingsgarantie betekent dat onderzoekers alleen nog met steun van hun beoogde onderzoeksinstelling aanvragen voor Veni en Vidi kunnen indienen. Deze maatregel, die tot stand kwam in overleg met de universiteiten, is nodig om een betere balans te realiseren tussen aantallen aanvragen en toekenningen. Als gevolg hiervan hoeven onderzoekers minder tijd te investeren aan het schrijven en beoordelen van aanvragen. 

 

Toch was de maatregel ook aanleiding voor zorgen van wetenschappers over mogelijke neveneffecten met name in de Vidi. In haar evaluatie heeft NWO de belangrijkste zorgpunten verder onderzocht. Uit de evaluatie blijkt dat het aandeel aanvragers met een vaste aanstelling met 12 procent is gestegen, van 42 procent in 2017 naar 54 procent in 2018. Daar staat tegenover dat de 22 procent aanvragers zonder vaste aanstelling door de inbeddingsgarantie nu wel zicht heeft op een vaste aanstelling c.q. tenure track, terwijl dat in het verleden niet of minder het geval was. Omdat het hier een schommeling betreft van 12 procent tussen 2017 en 2018, is het te vroeg om te kunnen concluderen of dit een effect is als gevolg van de inbeddingsgarantie. 

 

De inbeddingsgarantie heeft niet geleid tot een afname van aanvragers uit het buitenland ten opzichte van 2017. De inbeddingsgarantie lijkt de toename van het aandeel vrouwelijke aanvragers, die in de afgelopen jaren al zichtbaar was in de Vidi, positief te hebben beïnvloed. Ook hier is het te vroeg om te concluderen of het gaat om een structureel effect.