Kiet leidt een speciale migrantenklas op haar school, die de kinderen voorbereidt op een plek in een meer gemêleerde klas. “Deze leerlingen hebben er net zoveel recht op gezien en gehoord te worden als kinderen die in Nederland zijn geboren. Ze willen ook niets liever dan gewoon doen wat hun leeftijdsgenootjes doen en meespelen en leren met de andere kinderen. We moeten er echt voor waken dat het geen verloren generatie wordt.”

 

Op veel scholen worden de vluchtelingenkinderen die in Nederland mogen blijven, vaak meteen in een gewone klas gestopt. “Dan is het voor leerkrachten heel moeilijk om wat extra aandacht aan ze te besteden”, legt de Brabantse docente uit. “Je ziet in de film echt hoe ze in ons klasje opbloeien en een enorme ontwikkeling doormaken.”

 

Een van de aangrijpendste scènes is het moment waarop het Syrische jongetje George vertelt waarom hij slecht slaapt: hij moet vaak terugdenken aan de bombardementen in zijn land. Het zou heel goed zijn als beleidsmakers of politici de film zouden zien. “Als ik die mensen over het onderwijs hoor praten, heb ik toch het gevoel dat ze niet goed begrijpen wat er in de dagelijkse praktijk allemaal bij ons werk komt kijken.”

 

“De klas is een mini-maatschappijtje”, legt juf Kiet uit. “Wat er in de klas gebeurt, gebeurt ook in de wereld. Je moet kinderen leren dat je naar elkaar moet luisteren, dat je soms water bij de wijn moet doen, dat je elkaar kan proberen te overtuigen door met elkaar te praten.”