Dat blijkt uit een overzichtsstudie van de Universiteit Leiden van het rekenonderwijs op Nederlandse basisscholen. Wat die leerlingfactoren zijn, was geen onderwerp van studie. Onderzoekster Marian Hickendorff oppert dat dit van alles kan zijn: intellectuele capaciteiten bijvoorbeeld, motivatie, of dat de leerling huiswerkbegeleiding krijgt of niet.

 

Volgens Hickendorff past de conclusie bij het bestaande beeld dat de verschillen in rekenprestaties in Nederland relatief klein zijn: “zwakke rekenaars zijn best wel sterk, maar sterke rekenaars halen geen topniveau”. En verder: “Dat de verschillen tussen de scholen gering zijn betekent niet dat scholen geen invloed kunnen hebben, maar laat vooral zien dat in de huidige situatie scholen erin slagen rekenonderwijs van een  goede basiskwaliteit te leveren.”

 

De onderzoekers konden niet vaststellen dat bepaalde instructie- en/of werkvormen (bijvoorbeeld directe of constructivistische instructie) effectiever zijn dan andere. Alle onderzochte interventies bleken effectief, met andere woorden “iets doen aan de rekenles helpt”.

 

Verder bleken ook het toepassen van technologische hulpmiddelen, zoals oefenprogramma’s op de computer of tablet, en formatieve toetsing (het gebruiken van toetsgegevens voor verbetering van het leerproces) positieve effecten te hebben op de rekenprestaties. Datzelfde geldt voor het differentiëren in niveaugroepen, hoewel de vergaande vorm van differentiëren in de Nederlandse rekenmethoden (in drie niveaugroepen) nader onderzoek behoeft.

 

Ook is meer onderzoek nodig naar de rol van de (vakdidactische) kennis van de leerkracht, menen de onderzoekers. “Experts in het veld noemen vaak ‘de kwaliteit van de leraar’ als belangrijke factor. Het is opvallend dat daar weinig wetenschappelijke literatuur over bestaat. Onderzoek daarnaar, zeker in de Nederlandse situatie, is hard nodig wat mij betreft”, aldus Hickendorff.