Kirschner vroeg een groep experts, bestaande uit onderzoekers, personeelsmanagers, onderwijsmanagers en onderwijsgevenden, waaraan het onderwijs zou moeten werken om de leerlingen van vandaag toekomstbestendig te maken. Het meest belangrijk vinden de experts ruimte voor reflectie, het stellen en bereiken van persoonlijke doelen, leren in levensechte situaties en kritisch denken. Radicaal ingrijpende ideeën, zoals ‘herontwerp de school’, vinden de experts zowel weinig belangrijk als weinig haalbaar. De typische 21e-eeuwse vaardigheden, zoals informatievaardigheden, hebben niet zo’n hoge prioriteit, maar kunnen wel eenvoudig bereikt worden. Wat wel zeer belangrijk werd gevonden is een degelijk kennis- en vaardigheidsbasis.

 

Om de impasse te doorbreken adviseert Kirschner om bij het uitzetten van onderwijsbeleid te komen tot een drietrapsprocedure. De eerste trap is het leggen van een kennisfundament waarmee leerlingen goed kunnen functioneren in het vervolgonderwijs en in hun toekomstige loopbaan. De tweede trap is ervoor zorgen dat leerlingen het gevoel krijgen dat zij ook echt iets kunnen met wat zij geleerd hebben. De competenties die ze daarvoor nodig hebben zijn kennis toepassen in uiteenlopende situaties, problemen oplossen en samenwerken. De derde trap is het ontwikkelen van hogere-orde denkvaardigheden zoals metacognitie en reflectie. Dat zijn de vaardigheden die aan de basis liggen van een leven lang leren en kritisch denken. 

 

De gedachte achter het drietrapsmodel is dat de eerste en de tweede trap de basis leggen voor de verdere ontwikkeling in de toekomst. Kirschner legt hiermee het initiatief bij de scholen en de onderwijsprofessionals. Het is aan hen om met een gerichte aanpak steeds een nieuwe uitdagende ambitie neer te zetten met duidelijke en haalbare doelen.