Dijkstra is ervan overtuigd dat ouders verveling vaak problematischer vinden dan de kinderen om wie het gaat. Volgens haar hoeft wat er uitziet als verveling dat helemaal niet te zijn. "Een kind hangt dan misschien op de bank, maar we hebben geen idee wat voor verhalen, dromen en fantasieën er zich in zijn hoofd afspelen. Die ruimte hebben kinderen nodig: de ruimte om zomaar wat te hangen of doelloos cirkeltjes te tekenen op een vel papier. We hebben de lat hoog liggen voor ze, maar soms is het gewoon lekker je hoofd leeg te maken. Dikwijls is hangen het verwerken van een drukke tijd."

 

Er is voor kinderen steeds minder ongestructureerde tijd voor handen, aldus spel- en speelgoeddeskundige Marianne de Valck. "Kinderen gaan van bedachte activiteit naar bedachte activiteit. Er is steeds minder tijd voor ze om te bedenken wat ze willen of kunnen gaan doen. Met het risico dat ze opgroeien tot volwassenen die afhankelijk zijn van wat een ander ze opdraagt te gaan doen."

 

Verveling heeft een belangrijke functie, aldus Dijkstra. Het helpt kinderen namelijk tot oplossingen komen. "Kinderen zijn van nature leergierig en hebben een onderzoekende houding. Of het nou lang duurt of kort, als je de verveling negeert, gaan ze als vanzelf bedenken wat ze kunnen doen." De kunst van verveling, zo vindt de pedagoge, is dan ook voor de ouders om het te negeren. Zij kunnen hun kinderen daarentegen juist helpen door ze vragen te stellen. De Valck: "Vraag je kind: wat zou je willen doen, wat heb je daarvoor nodig en hoe ga je dat doen? Vraag vooral ook wanneer ze dat willen gaan doen.” Daarbij is het belangrijk dat ouders ja durven te zeggen op de ideeën. Dijkstra: “Juist als je kinderen inperkt, werk je verveling in de hand."

 

© Nationale Onderwijsgids