Het is vrijdagochtend. De tune van ‘Zembla’ galmt door het lokaal. Ik zie de eerste leerlingen al ongedurig op hun mobiele telefoon kijken. Esmee, bekend met ADHD ("Ik kan er niks aan doen mevrouw!"), zit al te wiebelen op haar stoel. "Wát een verwend kind man! Jeeeezus… Nogal overdreven dit."
Door Anke Odinga
Confronteren
Nieuwsgierig sta ik achter in de klas en kijk ik over hun schouders mee naar de documentaire van ‘de achterbankgeneratie’. De documentaire gaat exact over deze generatie. Ik wil ze hiermee confronteren en ze laten nadenken.
Geroezemoes
Het geroezemoes gaat door. Ik besluit me afzijdig te houden. Pim trekt het niet meer en steekt zijn hand op. "Mevrouw, u moet echt wat beter orde houden hoor!" Ik bedank hem voor zijn input en loop weg. Pim kijkt me verbluft na. Hoopvol probeer ik na afloop van de documentaire een discussie op gang te brengen. Tevergeefs. De leerlingen lijken een mening over alles te hebben maar zijn deze vaak ook spontaan weer vergeten. "Pim", begin ik. "Ik vind het goed dat je mij net vroeg om meer orde te gaan houden. Heb je enig idee waarom ik dit niet deed?" Pim schudt zijn hoofd. "Met elkaar lieten jullie zien wat er in de documentaire besproken werd. Overal een mening over hebben, door een documentaire heen kletsen... Denken jullie dat dit veertig jaar geleden was gebeurd?"
Gedachtenexperiment
De klas is stil. "Het is niet erg, maar merken jullie hoe anders de tijd nu is dan vroeger?" "Absoluut!" roept Pim direct. "Vroeger waren de docenten veel strenger. Ik vind dat veel beter. Nu zijn er allemaal van die jonge docenten, ik vind dat echt niet goed." Goed zo, jubel ik van binnen.
"Hoezo.. het ligt ook aan de leerlingen hoor. Dat zag je net ook wel in dat filmpje toch." Ruben leunt naar achteren, lijkt zich klaar te maken voor deze verbale strijd. "Nee man", roept Pim. "School moet gewoon niet van die jonge docenten aannemen en veel strenger zijn!" (Au.) Ik besluit een gedachtenexperiment te starten. "Stel… onze teamleider komt naar ons toe. Ze zegt dat we allemaal véél strenger moeten zijn. Geen weerwoord, geen mobiel… Zouden jullie dit accepteren denk je?" Pim zit inmiddels op het puntje van zijn stoel. "Echt niet! No waaay." Ik onderdruk een glimlach. "In hoeverre, denken jullie, ligt dit aan de docenten en in hoeverre ligt dit aan de leerlingen? Of misschien beide?"
Facebookpagina's en peuken
Inmiddels ben ik Mohammed en Ruben alweer kwijt. Ze zijn in een pittige discussie beland of je "u" tegen iemand moet zeggen als diegene jonger is dan jij maar wel in een hogere functie zit. Dit triggert Olaf weer, die meteen van wal stak over zijn periode in het leger. Esmee heeft stiekem haar mascara uit haar tasje gepakt en is druk met haar eigen spiegelbeeld. Ze instrueert Esther om haar haren in te vlechten. In de hoek zie ik een Facebookpagina op een laptop verschijnen. De eerste peuken worden tevoorschijn gehaald.
Stiekem ben ik van deze mondige pubers gaan houden
Zonder op mijn horloge te kijken weet ik hoe laat het is. Nu kan ik een glimlach ook niet meer onderdrukken. Ach, misschien zijn ze verwend. Misschien zijn ze brutaal en af en toe respectloos. Maar stiekem ben ik ook van deze mondige pubers gaan houden. En terwijl ik PowerPoint afsluit, zie ik nog net de foto van een strenge docent in de jaren vijftig voorbij flitsen. Ik klik het weg en vraag me af of ik zelf überhaupt wel les zou willen geven aan dertig volmaakte en brave leerlingen.
