Vergadering

Vandaag tijdens een vergadering bleek maar weer hoeveel liefde er stroomt in de onderwijsharten van mijn collega’s. Alle individuele- en groepsaanpakken werden uitvoerig doorgenomen. Dan blijkt de vraag ‘Wat kunnen we nog doen om deze jongen verder te helpen binnen school?’ onverwacht veel emoties los te maken.

De regels zijn moeilijk, op tijd komen is lastig, leiding accepteren lukt niet en dan heb je ook nog te maken met klasgenoten. Een lijstje met wat er allemaal al is gedaan wordt opgesomd door de mentor van deze jongen. Wat werkt wel en wat werkt niet?

De tranen...

Dan ineens verandert de stem van mijn energieke collega. Haar sprankelende blauwe ogen lopen vol en dan komen de tranen...We dachten nog dat ze een ui in haar tas had verstopt, maar dit bleek niet het geval.

"We hebben te maken met een beschadigde jongen. Ik weet niet meer wat we verder nog kunnen doen.  Ik zou hem het liefst in huis willen nemen. Een gezond ‘prakkie’ voor hem koken, een schoon bed regelen, willen zeggen dat hij er mag zijn en vooral benoemen dat hij liefdevol zal mogen opgroeien. Misschien werkt dat!"

De tranen zijn oprecht, de woorden zijn gemeend en alle collega’s in deze ruimte voelen mee met haar machteloosheid. Het gevoel dat je zoveel meer wilt doen dan mogelijk is. Op dat moment weet je dat welke methode je ook aanbiedt, welke les of leerkracht er ook op het programma staat...het leren zal moeizaam verlopen! We leren tenslotte beter als we ook lekker in ons vel zitten en de juiste mensen om ons heen hebben.

Zoveel meer

Het onderwijs is zoveel meer dan leren en presteren. We kunnen soms niet meer geven. Kritische en betrokken ouders vervelend? Helemaal niet! Dat betekent dat ze geven om hun kind. En vertrouw er maar op dat wij in het onderwijs er alles aan proberen te doen om de leerlingen te helpen om zich zo goed mogelijk te kunnen voortbewegen in de maatschappij. Ook wij geven namelijk om dat kind!

Wat heeft een vrouwelijke collega nodig die in tranen is tijdens een vergadering?

CHOCOLADE!

Daar sluiten we dan ook de vergadering mee af. Een tissue en een flink stuk van een reep.

Sorry!

Om 17 uur lopen we het lokaal uit, hebben we doorgenomen wat we allemaal kunnen doen om te zorgen voor een juiste aanpak, maar vergeet mijn collega haar stapeltje toetsen mee naar huis te nemen. Oeps... morgen zouden de leerlingen al hun beoordeling krijgen. Sorry leerlingen! Sorry ouders! Sorry! Vergeten... stom zeg...maar vergeet nooit dat ons hart wel op de juiste plek zit.

De vakanties zijn echt niet de reden dat we voor het onderwijs hebben gekozen! Al kunnen we die wel erg goed gebruiken ;)