Ik merk het aan alles. Mijn maandagmiddagklas heeft heel veel energie. Saskia opent haar mond. ‘’Ik heb best wel medelijden met u mevrouw. We zijn altijd zo druk in uw les. Maar dat komt door het tijdstip, de laatste uren...’’ Ruben onderbreekt zijn klasgenoot. ‘’Gaat het wel goed mevrouw? U ziet een beetje bleek.’’ Ik glimlach en vergeet meteen de vervelende ochtend die achter me ligt.

 

Net nadat ik mijn les ben gestart, hoor ik een harde knal. En nog één. Studenten vliegen op, stormen naar de ramen. ‘’Een aanslag! We moeten naar buiten! Niet lachen Sander, er kan echt een aanslag zijn! Shit, als het maar niet bij mijn vriendje in de buurt is.’’ 

 

Na een aantal minuten keren ze weer terug naar hun stoelen. De meesten pakken hun mobieltje om het laatste nieuws te bekijken. Er blijken straaljagers door de geluidsbarrière te zijn gegaan.

 

Ik vraag de klas wie meteen dacht aan een terroristische aanslag. Bijna alle vingers gaan de lucht in. ‘’Zouden de extremisten hier niet al een overwinning hebben behaald?’’ We praten over de onrust van afgelopen tijd. Sommige studenten durven niet meer te vliegen. Anderen hebben moeite met metrostations. Al snel gaat het gesprek over radicalisering. Wat drijft iemand om af te reizen naar Syrië? Marianne vraagt zich hardop of of een ideologie sterker kan zijn dan de liefde voor het leven. ‘’Want je hoort toch wel eens dat mensen zichzelf opofferen?’’

 

Marieke houdt het niet meer. ‘’Nou sorry hoor. Het kan mij eigenlijk niet zoveel schelen hoe ik dood ga. Of het nou een bom is of een boom of wat dan ook. Dood ga ik toch.’’ De klas lacht opgelucht. ‘’Mogen we naar huis?’’ 

 

Ik rond de les af, het is mooi geweest. Ik kijk naar mijn oorspronkelijke lesplan en stop het dan met een glimlach terug in mijn tas. Het voelt ineens zo onbelangrijk.

 

Dan loopt ook de laatste student de klas uit. ‘’Veilige terugreis mevrouw!’’