Afstuderen afstuderen en afstuderen. Dit woord klinkt al een aantal maanden door de gangen op de Herman Brood Academie. Veel gestreste studenten, waaronder ik zelf, die nog snel even de laatste dingen op een rijtje zetten en de laatste deadlines nog even controleren. Veel kreten zoals “Help!!! Die deadline is morgen al!!!” en “Oh nee, muziektheorie examen? Echt? Vandaag?”. Met het eindexamen in zicht stijgt ook de spanning. Er worden nog last minute aanpassingen gedaan aan nummers die zijn geschreven, notities worden koortsachtig doorgenomen. Studenten zoeken alle spullen van de afgelopen 2,5 jaar bij elkaar en voegen deze toe aan hun portfolio. Zangeressen werken nog even snel aan de laatste technieken en proberen nog de goede tips van de docenten op te slaan voordat het eindexamen eindelijk daar is. Gitaristen checken hun snaren, toetsenisten maken nog enkele aanpassingen aan sommige nummers. Docenten rennen van de ene naar de andere leerling en vragen hen naar papieren en stagelogboeken. Het woord “afstuderen” is nu een ander woord geworden voor stres en paniek, maar ook voor het ophalen van mooie grappige en ontroerende herinneringen aan de afgelopen drie jaar. Studenten die elkaar vragen “En? Wat ga jij doen na je studie?” en die als antwoord krijgen “Oh, geen idee. Ik denk dat ik iets in het buitenland ga doen.” De docenten sturen mails met examenplanningen en reminders voor stagelogboeken. De gangen van de Herman Brood Academie staan bol van de afstudeerstress.

 

Het eindexamen. Nog een woord dat nu bijna dagelijks in de mond genomen wordt door studenten en docenten hier op de Herman Brood Academie. Het zogeheten “EFX festival” wordt uitgebreid besproken door leerlingen. Het EFX festival is het festival waarop de derdejaars studenten hun eigen nummers laten horen. Voordat we ons diploma dan echt in ontvangst mogen nemen en het feest kan los barsten moeten we eerst zeven nummers spelen. Dit kan op verschillende manieren: Met een grote band van vijf man sterk, maar ook met een kleine bezetting van slechts twee mensen, zoals ik het doe. De studenten schrijven dus zeven nummers. In principe kan iedere student dit doen maar meestal zijn het de zangeressen die dit werk op zich nemen. De muzikanten nemen op hun beurt het arrangeren op zich. Het festival bestaat uit drie dagen: 10 11 en 12 juni. Iedere avond treden er ongeveer vijf acts op. De beoordelaars luisteren naar de nummers en bepalen op grond daarvan of je je diploma gehaald hebt of niet.

 

Zoals ik de vorige keer al zei zit ik nu in het derde en laatste jaar van de opleiding. Je zou zeggen dat afstuderen of überhaupt een studie op zich moeilijker is met een visuele beperking, of een “visuele uitdaging” zoals ik het noem. Gelukkig is het voor mij minder moeilijk dan de meeste mensen denken. Natuurlijk zijn er wel wat hindernissen maar deze zijn te overwinnen als beide partijen, dus de student en de docent, oplossingsgericht en constructief denken. “Werkt die website niet? Geen probleem, dan lees ik het tentamen wel voor en doen we het mondeling.” Soms kom ik leerlingen tegen die me aanspreken op de gang en zeggen dat zij respect voor mij hebben. Dat is natuurlijk leuk om te horen, maar waarom hebben zij dat respect op basis van mijn beperking? Ik zie mezelf niet als een ander mens omdat ik een beperking heb. Dit is iets wat ik waarschijnlijk nooit echt zal begrijpen. Dit komt omdat het leven dat ik leef, dus met mijn “uitdaging” voor mij heel gewoon is. Maar voor anderen is het fascinerend en nieuw, dat snap ik wel. De afgelopen drie jaar waren fantastisch. Soms waren er onderweg wel met enkele obstakels, maar die ervaart iedereen wel eens tijdens het volgen van een studie. Ik ben op de Herman Brood Academie de eerste en enige blinde student. Voor hen en voor mij was dus alles nieuw. Door middel van goede communicatie, wat hulp van buitenaf en begeleiding vanuit Visio ben ik toch gekomen waar ik nu ben: Vlak voor de eindstreep. De finish is in zicht! Nu is het nog even een kwestie van dat laatste sprintje trekken naar dat diploma. De laatste horde nemen. Nog één keer in het diepe springen, om een paar tellen later naar boven te komen met een diploma en drie jaar aan geweldige herinneringen!