Er zijn bij presentatietrainingen altijd mensen die ooit door a-pedagogische leraren publiekelijk zijn vernederd, waardoor ze nooit meer voor een groep durfden te staan. Kan me zoiets ook nog herinneren van de lagere school hoe medeleerlingen met een knalrood hoofd al stotterend hun spreekbeurt  hielden en de docent ongeduldig zat te tikken met z'n pen. Docenten kunnen ook pestkoppen zijn, die mensen beschadigen. (Dat we ten diepste niet te beschadigen zijn is weer een column apart)

Omdat deelnemers vaak het eigen uiterlijk naar beneden halen als ze zichzelf terug zien op de video, vertel ik het volgende verhaal: Vorig jaar was ik in Oxford voor een seminar. Een Engelse vrouw met een streng brilletje, dito dot strak achterover gekamd haar en een Indiase sari, gaf een lezing over "Het Geweten". Echt, ze zou geen missverkiezing winnen. Ze keek ons één voor één woedend aan en we voelden ons bij haar blik bij voorbaat al schuldig.

Dacht oei... wat moet dit worden en kan ze de groep boeien en hou ik het een uur uit?

Ze begon toonloos te praten en haar ogen priemden de zaal in: "Wat is het geweten?" vroeg ze en stil en bleekjes staarden we terug en zeiden niets. Na vijf minuten zag ik ineens iets twinkelen in haar ogen, ze maakte een grapje  en de zaal lag dubbel. Voor we het wisten waren we totaal geboeid en hingen aan haar lippen.

Toen ze klaar was wilden VIP's uit heel Europa met haar op de foto en nodigden haar uit om lezingen te komen geven. En ja hoor... mijn geweten sprak: "Mar, je hebt haar van te voren beoordeeld op haar uiterlijk!!!"

Als je eenmaal door hebt dat die stem van vroeger een stem van vroeger is. Dat het alleen maar een idee is dat je bang bent dan verdwijnen trauma's als sneeuw voor de zon. Het bleek alleen een ingeprent idee dat ze niet voor een groep durfden te staan. Zonder de oude stemmen en belemmerende gedachten blijft een krachtig en vrij mens over.

© Nationale Onderwijsgids / Marja Ruijterman