Was altijd een tegenstander van de Cito-toets omdat het een moment is waar kinderen op beoordeeld worden en waar ze de rest van hun leven last van kunnen hebben. Dacht het is veel beter als de docent een advies doet want die kent de leerlingen goed. Nu blijkt dat dat juist vaak averechts werkt en dat docenten 'arme' leerlingen naar mindere scholen verwijzen.
Door Marja Ruijterman
Ik had het kunnen weten maar ik dacht dat die tijd allang voorbij was. De Pijp in Amsterdam was vroeger een achterstandsbuurt en van onze klas ging de allerbeste leerling die er enorm boven uitstak naar het gymnasium en een paar naar de Mulo en de meesten als vanzelf naar de technische school of de huishoudschool.
Toen ik zelf later op de administratie van een huishoudschool werkte was daar een Turks meisje dat goed kon leren. Ze liet me trots haar rapport zien en ik vroeg of ze naar een MAVO of een HAVO wilde. Dat wilde ze wel en ik raadde haar aan met de directeur te praten. Dat deed ze en de directeur zei, tot mijn verbijstering, waar ik bij zat: "Lieve schat, we zijn zo dol op je dat we je niet kwijt willen. Blijf maar lekker bij ons." Ik kreeg op mijn kop dat ik me er niet mee moest bemoeien omdat ik niets te zeggen had op de administratie. Ik liet het toen over me heen komen. Een paar jaar later toen ik zelf na drie keer de avondmavo doen op een Sociale Academie kon studeren kwam op een goede dag het Turkse meisje binnenlopen. Ze had het zelf voor elkaar gekregen. We omhelsden elkaar en sprongen rond van plezier. She did it! De directeur, hoorde ik later, is geschorst vanwege fraude.
Heb ontdekt, nu weer jaren later als trainer, dat als je iemand voor vol aanziet, ook al doen ze dat zelf niet, dat ie dat voelt. Dat is een wet! Zie iemand voor wie hij werkelijk is, ook al zie je het op het eerste gezicht niet, dan voelt hij/zij zich groeien tot ware proporties. Niet overdrijven maar echt! Stel dat ik binnenkom en denk: 'Die mag ik niet en die is raar en die is dom' dan zou ik dat uitstralen. Heb dat zelf ook ervaren met mensen die me serieus namen, dat was een enorme ervaring die ik nooit ben vergeten.
In het speels leesbare boek 'Voor de Leeuwen' van Marijke van Dijk, Mark Mieras en Jan Bart Diepering wordt beschreven hoe belangrijk het is om in je leerlingen te geloven. Zeer aan te raden voor aankomende docenten en docenten die af en toe aan het modderen zijn met hun klassen. Als wij de leerlingen serieus nemen zullen zij zichzelf ook serieus nemen, al hebben ze dat niet eerder gedaan. Als ik aan docenten van het VWO vraag of ze weleens praten met hun pupillen over hun talenten dan zeggen ze met rode konen dat daar geen tijd voor is.
Ook de regering is er nu achter gekomen dat docenten vaak grove fouten maken bij het adviseren van de volgende stap. Op de PABO zou dat het eerste moeten zijn wat aankomende leraren leren: geloof in jezelf en geloof in je leerlingen!
© Nationale Onderwijsgids
