Het grappige van Facebook is dat je verleden opeens recht voor je neus staat door plots opduikende mensen uit lang vervlogen dagen. Ineens zit ik weer in de klas en voel ik de onzekerheid en de angst voor degene die plotseling oppopte. Wat was ik bang van haar en van de meeste anderen. Ik voelde me een onzeker pukkelig meisje met een angstig gebogen ruggetje dat haar mond hield omdat ik dacht dat ik wel iets stoms zou zeggen. Ik was al vaak gepest: "Marja, weet jij wat geil is?" "Is dat niet een kleurnuance van geel?" En dan kwam ik thuis en vroeg mijn moeder wat het was: "Dat woord wil ik nooit meer horen!!!" riep ze en nu weet ik het nog niet. Mijn klasgenootje was in mijn ogen al veel volwassener en had een vlotte babbel.
Door Marja Ruijterman
Op een dag tijdens de gymles riep de nieuwe juf me bij zich. Ze nam me mee naar de kleedkamer, keek me diep aan, legde haar hand op mijn knie en zei: "Ik heb met de directrice over je gesproken en heb haar gevraagd of je altijd zo vervelend bent". Het bloed trok uit me weg en ik was verbijsterd. Ik vervelend? Ik sloop de school in en weer uit om maar niet op te vallen, hoe kon ik vervelend zijn? Nu weet ik nog niet wat ik deed maar de directe aandacht van de juf deed mijn hart sneller kloppen en haar hand op mijn knie voelde ik dagen later nog. Zoveel bijzondere aandacht had ik nog nooit gehad en ik hoopte dat ze het nog eens zou doen dus ik begon echt vervelend te doen. Regelmatig werd ik uit de gymzaal gestuurd naar de kleedkamer maar ze kwam niet meer. De macht had me te pakken nu ik van alles durfde te doen en te zeggen. Ik voelde een macht die ik nooit eerder had gekend en ik breidde mijn machtsgebied uit naar de andere leraressen. Dat is wat er gebeurt als je onzeker bent, jezelf niets waard vindt en je ruikt voor het eerst dat je op andere manieren ook aandacht kan krijgen al is het op een negatieve manier.
Het liedje 'Nothing Rhymed' van Gilbert O'Sullivan was net in en ik kon het aardig meezingen al had ik geen idee waar het over ging en was mijn Engels ook niet zo bi en dat bleef ik doen tijdens gymles. Ik hield niet meer op met zingen ondanks dat de juf me sommeerde er mee op te houden. Tja, dat was de laatste keer dat ze me nog in de les wilde hebben.
De directrice nam me in de klas onder handen. Het was nogal een indrukwekkende dame en ze zei met donderende stem: "Ik noem geen namen, Marja Ruijterman... maar als je nog een keer de gore moed hebt..." Dat maakte indruk maar ik bleef zitten en mijn moeder zei: "Dan ga je maar werken", en dat is gebeurd. Het was ook meteen gedaan met mijn 'macht' want ik werd weer even verlegen als vroeger. Ik was vijftien en ging werken als administratieve kracht. Het duurde nog jaren voor ik mezelf hervond in wie ik werkelijk ben en als ik aandacht wil dan schrijf ik een blog, dat is veel gezonder voor alle betrokkenen.
Van de week ontmoette ik het meisje waar ik ooit zo bang voor was na al die jaren. Nu zijn we zestigers... en het blijkt een schat van een mens. Ik noem geen namen, Martie.
© Nationale Onderwijsgids / Marja Ruijterman
