Maar zoals elk nadeel zijn voordeel heb, heb elk voordeel ook een nadeel. Want hoewel LinkedIn mij laat ervaren dat er meer is dan alleen een schoolgebouw weet ik nu ook dat buiten het ambtelijke reservaat genaamd school krokodillen liggen te loeren wachtend op hun prooi. Ik noem ze voor het gemak even ‘recruiters’. 

 

Zeer regelmatig krijg ik enthousiaste inboxjes van een vrolijke recruiter of recruitster die héél graag contact met mij op wil nemen, want ik heb immers toch de pabo gedaan? En of ik het niet héél leuk zou vinden om op een héle leuke school te mogen werken met héle leuke collega’s waar héle lieve kinderen op zitten en ook ontzettend leuke én betrokken ouders aanwezig zijn? (Je zou bijna denken dat De Luizenmoeder fictie is.)

 

 

Recruitment, zo lees ik op de website Encyclo.nl, is een term die gebruikt wordt bij klimmen. En dat is precies wat recruiters doen. Ze klimmen omhoog en wel via jouw rug. En omdat ze vissen in een lege vijver, buitelen ze over elkaar heen. De een belooft nog grotere gouden bergen dan de andere en als je echt mazzel hebt, krijg je een gratis leaseauto bij het dienstverband die jou van aap naar noot naar mies rijdt. Gelukkig heb ik van mijn vader geleerd dat wanneer het te mooi is om waar te zijn het inderdaad te mooi is om waar te zijn. In the end ben jij als leerkracht/docent op zzp-basis toch echt degene die aan het kortste eind trekt.

 

 

Nu ben ik best nieuwsgierig aangelegd en wanneer ik een gekke bui heb, antwoord ik weleens op zo’n recruiter. Ik bedoel, dan doe ik iets goeds voor deze wereld, want recruiters hebben het gewoon zwaar en op het moment dat ik hen antwoord, krijgen ze toch weer hoop. Ik geef ze immers het gevoel dat ze ertoe doen.  En volgens meneer Maslow is dat een behoefte die in zijn piramide past.

 

 

In deze blog schuw ik cynisme niet- in het echte leven ben ik een zeer optimistisch mens - maar het contact met de laatste recruiter maakte nog een andere emotie bij me los, namelijk verdriet. Ik denk niet dat het de bedoeling was van de jongedame in kwestie. Ze was oprecht vrolijk en kwam oprecht vriendelijk over (sommige recruiters hangen gewoon op als ze door hebben dat je interesse geveinsd is). Ik denk alleen dat ze nog niet doorhad dat wanneer je zzp’er bent je een hoger uurtarief rekent dan wanneer je in loondienst bent.

 

Ze had haar spiekbrief met NLP-standaardzinnen goed in haar hoofd zitten, want ze ‘snapte dat’ en ze ‘had begrip’ daarvoor, maar ze moest ook ‘rekening houden met’  de klant die op zoek was naar een leerkracht. Tja, de klanten hadden niet zoveel geld en ze moesten ook al het bureau betalen waar zij voor werkte.

 

Ik kreeg bijna medelijden met haar. Dit was echt een nare situatie. "Ach, wat maakt het ook uit dat ik netto tien euro per uur dan verdien?", dacht ik nog, terwijl mijn hersenen mijn hand wilde aansturen over mijn hart te strijken. Totdat ze zei: “Tja, in feite pas je natuurlijk gewoon een dag op de klas”. ‘KRAK’, zei mijn hart.