Door: Rick Veldman

Ieder jaar doet de Landelijke Studentenvakbond (LSVb) onderzoek naar de kamerhuurprijzen in de studentensteden van Nederland. Zij zetten de gemiddelde huurprijzen op een rijtje en onderzoeken tevens hoeveel studenten per stad gemiddeld per maand teveel betalen voor hun kamer. Wij hebben deze cijfers onder elkaar gezet. Hieruit ontstaan de vragen hoe het mogelijk is dat studenten zo veel teveel betalen per maand en wat zij hieraan kunnen doen.

Bron: LSVb

Macht huisbazen

Huisbazen hebben door de kamerkrapte veel macht. Aankomende studenten willen voordat hun eerste collegejaar begint graag een kamer hebben. Bij bezichtigingen moeten zij vaak concurreren met meerdere geïnteresseerden. De tijdsdruk zorgt ervoor dat deze studenten minder kritisch zijn over de kamers die beschikbaar zijn: ze willen op tijd een huurcontract ondertekenen en kunnen verhuizen naar hun nieuwe stad. Daarnaast zorgt de concurrentie ervoor dat ze gemakkelijk teveel gaan betalen. Als een huisbaas iemand aanwijst als ‘winnaar’ en deze persoon de kamer mag gaan huren, zal die persoon zonder nadenken het voorgelegde huurcontract ondertekenen. Als je namelijk gaat zeuren over de huurprijs of andere contractuele regels, dan zet een huisbaas je zonder pardon opzij en wordt één van de andere tientallen kandidaten gebeld met ‘goed nieuws’. Studenten zijn dus kwetsbare pionnen die door huisbazen moeiteloos gebruikt worden voor hun financieel gewin.

Een oplossing

Studenten kunnen gelukkig via de huurcommissie een lagere (wettelijk correcte) huur afdwingen bij de huisbaas. Lang niet alle studenten weten hoe dit moet en de procedure vergt de nodige tijd en moeite. Om studenten hierin bij te staan, zijn er in de meeste studentensteden organisaties die hen helpen de juridische procedure te doorlopen. Zij kunnen de rol van tussenpersoon tussen student en huurcommissie op zich nemen. Het is de vraag of het nodig moet zijn dat elke student zo’n proces van stress en onzekerheid, gepaard gaande met de constante dreigende adem van een geagiteerde huisbaas in zijn nek, moet afleggen. Maximale (kamer)huurprijzen zijn immers wettelijk vastgelegd.

Het blijvende probleem

Een groot probleem schuilt in het gebrek aan toezicht (en regelgeving) op particuliere huurwoningen. Zolang een huisbaas niet wordt gecontroleerd, kan hij jarenlang zorgeloos teveel huur vragen van zijn huurders. Huurders tekenen een contract waarmee een huisbaas hen enkele jaren financieel kan uitbuiten. Ze moeten wel, want voor hen tien anderen, en uiteindelijk moet de student toch ergens een onderkomen vinden. En wanneer een student zijn huurprijs succesvol aanvecht en deze (gedwongen door de huurcommissie) omlaag gaat, is dit slechts een tijdelijke overwinning. Er staan namelijk tientallen, zo niet honderden, studenten in de rij om de vrijgekomen kamer voor het terugverhoogde bedrag te huren. Zodra de student na een aantal jaar de woning verlaat, kan de huisbaas de huurprijs van die kamer zonder gevolgen weer omhoog gooien.

© Nationale Onderwijsgids / Rick Veldman