Pesten kan levens blijvend beschadigen en de ellende ervan kan generaties lang doorwerken. En dat moet stoppen. Pestgedrag is zo schadelijk omdat het een fundamentele menselijke behoefte onder druk zet: het erbij horen, deel uitmaken van een gemeenschap, onder meer door daar een positieve bijdrage aan te kunnen leveren. Zo’n bijdrage geeft mensen bestaansrecht en is daarom existentieel. Stevig pesten is pure marteling: ‘jou willen we er niet bij hebben’. Niet zelden leidt het ertoe dat mensen hun pesttrauma aan hun kinderen doorgeven of radicale besluiten nemen.

Er gaan zo nu en dan stemmen op om pesten strafbaar te stellen. Wat doen mensen die pesten strafbaar stellen? Zij beantwoorden pestgedrag met uitsluiting en bestraffing; wangedrag van individuen wordt beantwoord met systemisch wangedrag. En dan ook nog vanuit het idee dat het zou helpen, uitsluiting van mensen die ongewenst gedrag vertonen. Voor mij is het moeilijk serieus te nemen. Dit in de wetenschap dat je pesten alleen kunt doen afnemen als je bereid bent ook met andere ogen te kijken naar mensen die anderen pesten.

Schadelijk, destructief gedrag komt bijna altijd voort uit behoeften waar op zich niets mis mee is. De tragiek is vaak dat kinderen lang niet altijd in staat zijn hun behoeften te vervullen op een manier waar iedereen beter van wordt. Daar hebben ze anderen voor nodig. De behoeften die pesters met hun niet te tolereren gedrag vervullen, kunnen zijn: ‘ik wil erbij horen’, ‘gezag hebben’, ‘me veilig voelen’, ‘gezien worden in de ellende die mij in mijn leven is overkomen’ en ga zo maar door.  De valkuil is pesten te willen stoppen zonder naar de behoeften erachter te kijken. Met als gevolg dat gestraften andere manieren gaan zoeken om hun behoeften alsnog te vervullen. Iemand die is gestraft, raakt de verbinding met de gemeenschap kwijt en zal nog meer de randen ervan opzoeken.

Kwaad dat met kwaad bestreden wordt, kwadrateert het kwaad. Constructieve antwoorden op pestgedrag vind je in herstelrecht. Een leerling die anderen pest hoef je niet uit te sluiten want in een gezonde omgeving sluit hij zichzelf uit. Wanneer een leerling pest kun je in heftige situaties tegen hem of haar zeggen: ‘je bent een waardevol mens, maar wat jij nu doet zorgt ervoor dat we, hoe jammer we dat ook vinden, jou er vooralsnog niet bij kunnen hebben. Dus zetten we je even apart. Wel willen we met jou en de mensen die belangrijk voor je zijn, kijken wat we kunnen doen om jou er weer helemaal bij te hebben; hoe kijk jij daar tegen aan?’. Bij een herstelgerichte benadering werk je ernaar toe dat leerlingen met elkaar in gesprek gaan en kijk je wat de leerling die heeft gepest kan doen om de schade te herstellen. Dat doet hij in overleg met de mensen die schade van zijn gedrag ondervinden door een bijdrage aan de gemeenschap te leveren waar iedereen van geniet. En het mooie én essentiële is: met die bijdrage vervult hij zijn behoeften op een manier waar iedereen beter van wordt. Mensen die dat kunnen, zijn mooie mensen.

Op 6 november start de vierdaagse training Coördinator Herstelrecht. Er is nog plek.

Bekijk hier de informatie